این فقط در مورد Coworking Space ها نیست، در مورد یک سبک از تفکر در جامعه است.
مقدمه :
Coworking Space ها یا فضا های کار اشتراکی (گروهی) به طور خلاصه یک ساختمان شامل تعداد زیادی میز و صندلی و اتاق کار است که صورتی ساعتی یا ماهیانه قابل اجاره کردن می باشد و هزینه های بالاسری و ثابت و یک سری امکانات مانند اینترنت و آشپزخانه، اتاق کنفرانس، ماشین آلات اداری و … بین همه مشترک می باشد.
این فضا ها را بیشتر این گروه ها استفاده می کنند:
- استارتاپ ها
- کسب و کارهای کوچک
- هنرمندان
- حسابداران آزاد
- پیمانکاران مستقر در شهر که به صورت موقت پروژه ایی دارند.
- کارمزدی ها (freelancer)
و هر کسی که می خواهد دفتری کاری داشته باشد ولی کل هزینه های انرا برای یک سال نپردازد.
موارد بالا حداقل مزایا هستند و اگر می خواهید بیشتر بدانید این مطالب را مطالعه کنید:
قصد من نه معرفی و تبلیغ این فضاها است.
نه اینکه چقدر می تواند به زیست بوم کارآفرینی شهر کمک کند.
نه اینکه می تواند نقطه آغاز برای یک شتادهنده ( accelerator ) باشد یا حتی در دل آن باشند.
نه اینکه شور و نشاط کار کردن درون آن چقدر جاری است.
هدفم این بود که بروم و بببینم که بناهای صنعتی- متروکه و یا دولتی-تاریخی را چه کرده اند؟
آنها علاوه براینکه تاریخ خود را حفظ کرده اند، در منابع مالی و زمانی خود هم صرف جویی کرده اند.
همانگونه که جنبشی برای تبدیل خانه های تاریخی به هتل در حال شکل گیری است امیدوارم چنین جنبشی هم برای این تغییر کاربری ها یی صورت بگیرد.
در آمریکا و در سال ۲۰۰۵ فقط یک عدد شتابدهنده وجود داشته است و هشتصد عدد در پایان سال ۲۰۱۵.
Wework :
در سال ۲۰۱۰ در نیویورک تاسیس شد و تا پایان سال ۲۰۱۵ دارای ۵۴ مکان در اوروپا و آمریکا شد و ارزشی حدود ۱۰ میلیارد دلار پیدا کرده است. جالب است که فقط درنیویورک۳۲ ساختمان دارد.( در سال ۲۰۱۶)
و باز یادآوری می کنم که فقط درصد کمی از استفاده کنندگان این ساختمان ها ، استارتاپ ها هستند و شغل های مختلفی در آن ها ساکن هستند.
اطلاعات بخش روابط عمومی wework را مطالعه کنید.
در شهر پورتلند در ایالت اورگون آمریکا ساختمانی قدیمی، عظیم و زیبای گمرک که در سال ۱۸۹۷ ساخته شده است و پس از اینکه به آن احتیاج نداشتند، (و همچنین ثبت اثر ملی آمریکا شد در نتیجه تخریب و تغییر عمده ایی در آن نمی توان ایجاد کرد) فروخته شد و مالک، آن را با قراردادی ۱۰ ساله در سال ۲۰۱۵ به Wework کرایه داده است.
طبقات آن به تدریج در حال بازسازی و وارد شدن به چرخه کرایه دادن است. جالب این است که میزهای تک نفره هر طبقه قبل از پایان بازسازی اجاره می شود .ظرفیت نهایی ساختمان حدود ۵۰۰ نفر/میز می باشد.
علاوه بر داشتن میز و یا دفتر کار، شبکه اجتماعی اختصاصی با ۳۵۰۰۰ عضو ، گرفتن تخفیف های گروهی برای همه ، استفاده از امکانات دیگر ساختمانهای Wework و رویداد های هفتگی از مزیت های عمده آن هستند.
برخلاف مکان قبلی که شرکتی عظیم مالک آن بود این مورد را شرکت توسعه منطقه ایی و شهری مدیریت می کند ولی با این حال رویداد ها و دور همی های ساده هفتگی تا جشن های بزرگ و شبکه خوبی از منتور و دسترسی به سرمایه گزاران در اینجا نیز موجود است.
دالاس یکی از کلان شهرهای آمریکا است که به خاطر بزرگ شدن زیاد حد فاصل آن با شهرهای کوچک اطرافش یک خیابان شده است. یکی از این شهرها Mckinney است و در این شهر یک کار خانه قدیمی پنبه موجود است که تا سال ۱۹۶۰ بزرگترین کارخانه پنبه و پارچه در جهان بوده است.در سال ۱۹۶۹ تعطیل شده است و در سال ۱۹۹۶ آنرا خریداری و بازسازی و تغییر کاربری می دهند.
کاربری های فعلی آن سالن بزرگ جشن ها و مراسم ، دفتر کار های متعدد و Coworking space می باشد.
عکسهای زیر مربوط به باز سازی و کاربری های کل کارخانه است.
و نکته پایانی :
پر هام باغستانی : “باور کنید مشکل راهاندازی یک استارتاپ و کسب و کار جدید، جا و مکان و میز و صندلی برای جلسات نیست.”